Αυτό που πρεσβεύει η δεξιά είναι θεσμοί όπως Θρησκεία, Οικογένεια, Ατομική Ιδιοκτησία/Ελεύθερη Αγορά και Πατρίδα. Αυτοί οι θεσμοί είναι θεσμοί του καπιταλιστικού συστήματος. Χωρίς την ατομική ιδιοκτησία δεν έχει νόημα η Πατρίδα ή η Οικογένεια.
Αν δεν είσαι παραγωγός, δηλαδή άνθρωπος που στέκεται στα πόδια του παραγωγικά, αν εξαρτάσαι από τους άλλους, δεν πολεμάς για τη γη σου. Τη γη σου την αγαπάς μόνο αν μέσα από αυτή αποκτάς προσωπικότητα και αυθυπαρξία. Δένεσαι με τη γη παράγοντας πάνω στη γη. Αν είσαι παράσιτο, και κατά προέκταση τυχοδιώκτης, αργά ή γρήγορα θα μισήσεις αυτούς που αγαπούν την πατρίδα τους, γιατί αυτή η αγάπη είναι σύμβολο σχέσης παραγωγής που εσύ στερείσαι.
Αν ο άντρας δεν παράγει πλούτο να φέρει στην οικογένεια να τη θρέψει, τότε ποιο το νόημα να υπάρχει οικογένεια; Η οικογένεια είναι ένας καταμερισμός της εργασίας: ο άντρας παράγει πλούτο, η γυναίκα αναθρέφει τα παιδιά. Όλοι έχουν σχέση εξάρτησης μεταξύ τους. Αν ο άντρας φορολογείται σε βαθμό να δουλεύει 8 μήνες τον χρόνο για το Κράτος και αν το Κράτος φροντίζει τα παιδιά και αν το Κράτος δίνει τα λεφτά (που παίρνει από τον άντρα) στη γυναίκα και αν η γυναίκα αναγκάζεται να δουλέψει, τότε τι νόημα έχει η οικογένεια;
Και τα δυο αυτά (Οικογένεια, Πατρίδα) θεμελιώνονται στην ατομική ιδιοκτησία και κωδικοποιούνται στην ηθική της Θρησκείας. Αν δεν υπάρχει το θεμέλιο, δεν υπάρχει τίποτα.
Ο λόγος που η δεξιά χάνει είναι ότι χάνει η ατομική ιδιοκτησία και ο λόγος που χάνει η ατομική ιδιοκτησία είναι η δημοκρατία. Όταν ο καθένας μπορεί να φορολογήσει τον διπλανό με την ψήφο του, το σύστημα βάζει όλους να σκεφτούν το εξής:
-από τη μια είναι ο δύσκολος δρόμος της παραγωγής, όπου θα ιδρώσω και μοχθήσω
-και από την άλλη είναι ο εύκολος δρόμος της αναδιανομής, της κλοπής, όπου δεν θα ιδρώσω, δεν θα μοχθήσω και θα ζω και καλύτερα από όσους μοχθούν και ιδρώνουν.
Η ίδια η δημοκρατία είναι ένα σύστημα που, νομιμοποιώντας την κλοπή, διαφθείρει τα ήθη. Και αυτή η διαφθορά των ηθών κωδικοποιείται στην αριστερά: πολιτισμικός μαρξισμός, αναδιανομή, αθεΐα, οικοφοβία, φεμινισμός, αντιρατσισμός κτλ. –
σχόλιο του makemebad
Περί ηθικής κατωτερότητας της αριστεράς και περί αριστερών τσαρλατάνων. – απο σχόλιο του Augusto Pinochet (makemebad)
Η αριστερά ως ιδεολογία εκφράζει την άποψη ότι η συσσώρευση του πλούτου είναι αρνητικό φαινόμενο ωστόσο ελάχιστοι αριστεροί υποστηρίζουν αυτήν τη θέση έμπρακτα και στον προσωπικό τους βίο. Οσοι αριστεροί χίπηδες, ναρκομανείς, φυσιολάτρες και λοιποί παρακμιακοί το κάνουν, ποτέ δεν είχαν σημαντική θέση ισχύος μέσα στην αριστερά και ποτέ δεν κατάφεραν να επηρεάσουν ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αριστερά.
Και μιλώντας για το modus operandi της αριστεράς δεν είναι κρυφή γνώση το ότι κάθε αριστερός κοιτάει να βολευτεί (προσωπικά, ατομικιστικά) στο Κράτος το οποίο αποκαλεί «δημόσιο». Επίσης ποτέ υπήρξε αριστερό καθεστώς το οποίο να ανέλαβε την εξουσία και να έζησε η αριστερή εξουσία ως χίπηδες και «αντι-υλιστές».
Άρα είναι παράλογοι όλοι οι αριστεροί; Όχι, δεν είναι. Είναι παράσιτα και αυτή η ρητορική που έχουν αναπτύξει εναντίον της συσσώρευσης πλούτου χρησιμεύει ως εργαλείο στην επίθεση της αριστεράς εναντίον των παραγωγών πλούτου και, εν τέλει, στην αποδόμηση της παραγωγικής συσσώρευσης του πλούτου.
Όταν π.χ. ο αριστερός λέει ότι το να έχεις πισίνα είναι εγωιστικό ΔΕΝ εννοεί ότι η πισίνα είναι κακή ιδέα. Δεν επιτίθεται στην ύλη. Επιτίθεται στην ιδέα ότι είναι δίκαιο να έχει κάποιο άτομο πισίνα ενώ κάποιο άλλο να μην έχει. Αυτό είναι το νοηματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράζεται ο …αντι-υλισμός(!), ως μια επίθεση εναντίον των κατόχων του πλούτου. Και αυτή η επίθεση, αυτή η ρητορική συσπειρώνει τους μη έχοντες εναντίον των εχόντων. Ο λόγος που συσπειρώνει τους μη έχοντες είναι ότι οι έχοντες εκτιμούν την ύλη, εκτιμούν τον πλούτο. Αλλιώς, αν δεν τους ενδιέφερε ο πλούτος, γιατί να επιτεθούν έναντι των κατόχων αυτού; Η αναδιανομή είναι υλιστική θέση όσο είναι και η συσσώρευση πλούτου.
Αυτό λοιπόν, το κάλεσμα των μη εχόντων έναντι των εχόντων, είναι το εργαλείο της αριστεράς, όχι η αριστερά η ίδια. Εάν η αριστερά έμενε σε αυτό, στο να καλεί τους φτωχούς να κλέψουν τους πλούσιους, τότε δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο, θα ήταν η θεωρητικοποίηση της ληστείας. Η ληστεία είναι εγγενές κομμάτι της αριστεράς, κάθε αριστερός είναι κλέφτης και παράσιτο βαθιά μέσα του, αλλά δεν είναι μόνο αυτό η αριστερά.
Η αριστερά κάνει τη χρήση αυτού του εργαλείου, του αντι-υλισμού, για να δημιουργήσει ένα κίνημα και να πάρει την εξουσία. Οι φτωχοί δηλαδή, ψηφίζουν αριστερά γιατί όντως διακατέχονται από γνήσιο, αληθινό, ατόφιο φθόνο έναντι των πλουσίων. Η αριστερά όμως ως εξουσία, δηλαδή η πρωτοπορία των φθονερών σιχαμάτων που πρώτοι καπαρώνουν θέσεις ισχύος, δεν είναι δυνατόν να δώσουν τη δύναμη που μόλις πήραν στον λαό, στους άλλους. Θυμηθείτε την αφετηρία, θυμηθείτε πως άρχισαν: ήθελαν να πάρουν τον πλούτο των πλουσίων, όχι γιατί τους άφηνε αδιάφορους, αλλά γιατί τον ήθελαν για τους εαυτούς τους. Τώρα λοιπόν που τον πήραν πως θα τον διακρατήσουν χωρίς να φανούν ως υποκριτές στους φθονερούς βλάκες που τους ψήφισαν;
Και εδώ έρχεται και δένει η ταξική θεωρία του κλασικού φιλελευθερισμού (καταναλωτές φόρων έναντι παραγωγών φόρων) και η πολιτική θεωρία των Bertrand de Jouvenel, James Burnham και Sam Francis: η αριστερά ως εξουσία πρέπει να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο μέσα στην κοινωνία, ένα εύκολο θύμα, εάν θέλει να διατηρήσει τόσο τον πλούτο που παίρνει δια του παρασιτισμού, όσο και την εξουσία που στηρίζει στους φτωχούς. Αυτό το θύμα είναι η μειοψηφία της μεσαίας τάξης, οι παραγωγικά ανώτεροι και εκλογικά ανίσχυροι άντρες αναπαραγωγικής ηλικίας, οι διεπόμενοι από εργασιακή ηθική, θεοσεβούμενοι, τίμιοι εργαζόμενοι που μπορούν να σταθούν επάξια στην αρένα του παραγωγικού ανταγωνισμού.
Έτσι λοιπόν το εργαλείο αυτό του αντι-υλισμού, το οποίο χρησιμεύει στο να εξάψει η αριστερά τα χαμερπή ένστικτα του φθόνου, αντικαθίσταται από τη ρητορική που στοχοποιεί τη μεσαία τάξη, και όχι τους πλουσίους: ρατσιστές, φασίστες, ακροδεξιοί, χορτοφάγοι, σεξιστές, θρησκόληπτοι, καυσαέρια, αστοί, πατριαρχία κτλ.
Σιγά σιγά δεν τους ενοχλούν και τόσο όσοι μένουν στους Θρακομακεδόνες και την Εκάλη και την Πολιτεία και το Ψυχικό και τη Βουλιαγμένη και έχουν πισίνες, τους ενοχλούν περισσότερο όσοι κάνουν φυλετικές διακρίσεις ή παρενοχλούν σεξουαλικά γυναίκες ή τρώνε κρέας ή οδηγούν αυτοκίνητο. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τους πλούσιους. Είναι οι παραγωγοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.
Καθένα από αυτά είναι εξίσου υποκριτικό με τον αντι-υλισμό. Όπως ο αριστερός ήθελε να επιτεθεί στον πλούσιο, και όχι στη συσσώρευση πλούτου, έτσι και τώρα δεν είναι η έγνοια του για τα ζώα, τις γυναίκες, τους νέγρους ή το διοξείδιο του άνθρακα που τον ανησυχεί. Ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα κάνει όλα αυτά όταν έχει την εξουσία. Το πρόβλημά του είναι πως είναι φτωχός, και αποτυχημένος, και θυμώνει και εξοργίζεται για αυτό. Όλα τα άθλια συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια και παροχευτεύονται, έντεχνα από την προπαγάνδα της αριστεράς, στη μεσαία τάξη, τον αποδιοπομπαίο τράγο της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία είναι η βάση για όλα τα παραπάνω. Αν η πλειοψηφία δεν έβγαζε την εξουσία τότε θα ήταν αδιανόητο κάποιος να γίνει ισχυρός εξάπτοντας τον φθόνο στους φτωχούς. Όλα τα προηγούμενα πολιτεύματα στην Ευρώπη (ακόμα και αυτό που υπήρχε στην αρχαία Αθήνα) αγνοούσαν την πλειοψηφία και αντλούσαν την ισχύ τους από τη μεσαία τάξη. Η δημοκρατία, η οποία προέκυψε ιστορικά από την κρατική γραφειοκρατία, πάλι ως συμμαχία μεταξύ μονάρχη και φτωχών εναντίον των μεσαίων θεσμών και τάξεων, είναι το πολίτευμα που γεννά την αριστερά και η αριστερά πάντα θα θριαμβεύει όσο υπάρχει δημοκρατία.
Τι είναι «λαϊκή περιουσία»;
Είναι κατι το οποίο το πληρώνεις για μια ζωή και δεν έχεις δικαίωμα να το χαρείς.
Είναι αυτό που δεν φτιάχτηκε για να ζεις καλύτερα αλλά ζεις για να φορολογείσαι να το χρηματοδοτείς.
Είναι για τους πολίτες της χώρας ο,τι ήταν για τους σκλάβους μιας φυτείας η φυτεία.
Είναι μια φτηνή ηθική δικαιολογία για την νομιμοποίηση της εκάστοτε εξουσίας και της θεσμοθέτησης της δημόσιας φορολογικής δουλείας.
Η «λαϊκή περιουσία» είναι στην ουσία λαϊκή… κοροϊδία.
Μόνο ότι είναι ιδιωτικό είναι αξιοποιήσιμο εκμεταλλεύσιμο και ωφέλιμο για τον λαό.
Μόνο όταν η «λαϊκή περιουσία» μιας σοσιαλδημοκρατικής μπανανίας ιδιωτικοποιείται οι δημόσιοι σκλάβοι γίνονται πάλι ελεύθεροι άνθρωποι.
Η «λαϊκή περιουσία» πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί και η φορολογία να καταργηθεί και να ποινικοποιηθεί ως εφάμιλλη της κλοπής. Έτσι θα γίνει η Ελλάδα ελεύθερη χώρα.
Η παραγωγικότητα φέρνει την ευημερία και η κυβερνητική «βοήθεια» τη φτώχεια
Ένα από τα πράγματα που έκαναν τον αυτοκινητοβιομηχανο Χένρι Φορντ διάσημο ήταν το ότι πλήρωνε τους ανειδίκευτους εργαζομένους του 5 δολάρια την ημέρα. Με τον χρυσό να κοστίζει τότε 20 δολάρια η ουγγιά αυτό σημαίνει ότι ο χαμηλόμισθος εργάτης στην βιομηχανία του επαιρνε 65 ουγγιές το χρόνο (δηλαδή 100.000€/χρονο) Ανθρώποι δηλαδή που είναι ζήτημα αν είχαν βγάλει τότε το δημοτικό είχαν υπερδιπλασιο μισθό από το μέσο εισόδημα που παίρνει ένας μορφωμένος Αμερικανός σήμερα στις ΗΠΑ και μάλιστα εισόδημα αφορολόγητο σε αντιθεση με σήμερα που πρέπει ένας ιδιωτικός υπάλληλος να πληρώσει πολλές φορές τα μισά του εισοδήματα ή και παραπάνω σε φόρους.
Αυτός είναι κι ο κύριος λόγος άλλωστε που οι περισσότερες παντρεμένες γυναίκες δεν δούλευαν παλιότερα ενώ σήμερα δουλευουν. Γιατί ακόμα κι ένας άντρας με 5-10 χρόνια σχολείο με μια δουλειά σε εργοστασιο, έπαιρνε 4 φορές περισσότερα σε αναλογία με αυτά που παίρνει ένας πτυχιούχος σήμερα, λεφτά που ήταν αρκετά για να στηρίξει οικονομικά μια γυναίκα και δύο τρία παιδιά και έτσι το να ψάξει η γυναίκα για δουλειά δεν είχε νόημα.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να πάρει ένας εργαζόμενος πολυ καλό μισθό είναι η παραγωγικότητα του κι όταν η κυβέρνηση υπόσχεται να δώσει στους ανθρώπους καλύτερους μισθούς και βγάζει συνεχώς νέους νόμους οι εργαζόμενοι καταλήγουν πάντα με χαμηλότερα εισοδήματα, επειδή όλοι οι νόμοι οι κανονισμοί και οι φόροι που θεσπίζονται στο όνομα της βοήθειας των εργαζομένων μειώνουν την παραγωγικότητα και έτσι στο τέλος καταλήγουν λόγω της κυβέρνησης να αμοίβονται με ψίχουλα.
Το Μανιφέστο ενός πατριώτη ελευθεριστή
Αγωνίζομαι για μία Ελλάδα αυτόνομη και ανεξάρτητη από την ομηρία των ευρωκρατών, των διακρατικων οργανισμών και των τοπικών επιτηρητών τους, που δεν είναι άλλος από το ελλαδικό σοσιαλιστικό φοροαρπαχτικό κράτος.
Για μια Ελλάδα με αυτόνομους και αυτοδιοίκητους νόμους, χωρίς εννιαία φορομπηχτικη δημοκρατική κυβέρνηση, που θα είναι έρμαιο στις ορέξεις των οργανωμένων ομάδων συμφερόντων κρατικοδίαιτων ψηφοφόρων.
Μία Ελλάδα όπου η ατομική ελευθερία δε θα παραβιάζεται από τη τυραννία της πλειοψηφίας ούτε τις ορέξεις του εκλεγμένου από αυτήν δημοκράτη – δικτάτορα.
Μία Ελλάδα που θα είναι αδύνατο να κυβερνηθεί απο πολιτικούς απατεώνες που επιθυμούν να βιοποριστούν καταληστευοντας και καταχρεώνοντας τον λαό της.
Μία Ελλάδα με πόλεις εθνικιστικού ή πολυπολιτισμικού, παραδοσιακού ή κοσμοπολίτικου, περιβαλλοντικού ή βιομηχανικού, κομμουνιστικού ή καπιταλιστικού χαρακτήρα που θα εκπροσωπούν κάθε φορά τα γούστα των κατοίκων τους και οι οποίοι όταν νιώθουν καταπίεση θα μπορούν να κυνηγήσουν το όνειρο τους σε μια καλύτερη πόλη.
Μία Ελλάδα που έχοντας αποκεντρωμένη διοίκηση δεν θα προκαλεί καμια γειτονική κυβέρνηση και λόγω οικονομικής ελευθερίας θα πρωτοπορεί στην αμυντική βιομηχανία και τη παραγωγή όπλων και θα είναι αδύνατο να κατακτηθεί όπως οι ανα τον κόσμο φορολογικοί παράδεισοι.
Μία Ελλάδα δικαίου και τάξης, όπου ο νόμος θα αντικατοπτρίζει τις επιθυμίες των κατοίκων της κάθε πόλης και δεν θα μπορεί να γίνει εργαλείο μιας δημοκρατικής πλειοψηφίας που ορέγεται να πλιατσικολογήσει το κοινωνικό σύνολο.
Μία Ελλάδα όπου η προστασία της ζωής, της ιδιοκτησίας όπως και της ελευθερίας του κάθε Έλληνα να ζει τη ζωή του όπως επιθυμεί θα είναι κατοχυρωμένα πάγια και αναφαίρετα δικαιώματα.
Για μια Ελλάδα ελεύθερη ειρηνική και πρωτοπόρα όπως πρώτα.
Ζήτω το Έθνος και η ελευθερία!
Κοινή γνώμη και αγοραφοβία
Η κοινή γνώμη συνηθίζει να συγχέει το κράτος με την παροχή συγκεκριμένων υπηρεσιών και ως εκ τούτου οποιαδήποτε επίθεση κατά δημόσιας υπηρεσίας μοιάζει για τη κοινή γνώμη με επίθεση στην ίδια την υπηρεσία. Φανταστείτε για παράδειγμα η κυβέρνηση να είχε επιβάλλει καταναγκαστικό μονοπώλιο στα παπούτσια, να είχε δηλαδή νομοθετησει να κατασκευάζει και να προμηθεύει μόνο αυτή παπούτσια. Πώς θα αντιμετώπιζε η κοινή γνώμη έναν ελευθεριστή που θα υποστηριζε ότι η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να παρέχει στον κόσμο παπούτσια και την θέση της να πάρουν ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα ανταγωνίζονται σε μια ελεύθερη αγορά; Σίγουρα οι περισσότεροι άνθρωποι θα έμεναν έκπληκτοι με τη γνώμη του και θα του έκαναν ερωτήσεις όπως οι παρακάτω:
«Δηλαδή είσαι αντίθετος με το κοινό συμφέρον και το δικαίωμα των φτωχών να αποκτούν δωρεάν παπούτσια;»
«Και ποιος θα φτιάχνει παπούτσια για το λαό αν η κυβέρνηση κλείσει την Εθνική Υποδηματοποιία; Πόσες βιοτεχνίες και καταστήματα παπουτσιών θα είναι διαθέσιμα σε κάθε πόλη; Πώς θα κεφαλαιοποιηθούν όλες αυτές οι νέες επιχειρήσεις κατασκευής παπουτσιών; Πως θα γίνεται η τιμολόγηση τους; Δεν θα είναι απαραίτητη η ρύθμιση της αγοράς για να διασφαλιστεί ότι τα παπούτσια α αυτά θα είναι ποιοτικά;»
«Κι αν ένας φτωχός δεν έχει χρήματα για να αγοράσει παπούτσια; Τι θα κάνει; Θες να κυκλοφορεί ξυπόλυτος;»
Τέτοια αγοραφοβικά ερωτήματα, τίθενται στον ελευθεριστή που υποστηρίζει μια ελεύθερη αγορά στον τομέα της πυρόσβεσης, των ταχυδρομείων, των νοσοκομείων, της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και οποιασδήποτε άλλου κυβερνητικού καταναγκαστικού μονοπωλίου. Ο ελεύθεριστης όμως δεν μπορεί να προσφέρει ένα «εποικοδομητικό» σχέδιο μιας τέτοιας αγοράς εκ των προτέρων. Γνωρίζει όμως καλά πως η μεγάλη αρετή της ελεύθερης αγοράς σε σύγκριση με ένα κρατικό μονοπώλιο είναι ότι μεμονωμένες ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους επιχειρήσεις κάνοντας εξοικονόμηση πόρων και άμεση χρήση των νέων τεχνικών και τεχνολογιών καταφέρνουν να παρέχουν όλο και καλύτερες υπηρεσίες και αγαθά στους καταναλωτές.
Μάρεϋ Ρόθμπαρντ, For a new liberty
Επιτάξτε τα πάντα λοιπόν!
Επιτάξτε τα πάντα, λοιπόν!
Eπιτάξτε τα ιδιωτικά νοσοκομεία να παρέχετε δωρεάν υγεία!
Επιτάξτε τα ξενοδοχεία να παρέχετε δωρεάν φιλοξενία!
Επιτάξτε τους φούρνους να παρέχετε δωρεάν ψωμί σε όλους!
Επιτάξτε και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα που προκαλούν ατυχήματα!
Και σαν κορωνίδα όλων των επιτάξεων επιτάξτε επιτέλους την ελευθερία υμών των ιδίων στο κράτος άνευ όρων.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου.
Και μια και μπήκατε στον κόπο να τα επιτάξετε όλα, επιτάξτε στο φινάλε και την μάνα σας την γ@#$#@!
Διασκευή από ρήση του Ζοζέ Σαραμάγκου (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998)
Σοσιαλιστές εγκλεισμός και κοροναϊός – σχόλιο του Gander Chris
Το περίεργο είναι ότι κανείς από τους Μενουμεσπιτάκηδες όταν επιχειρηματολογούν δε χρησιμοποιούν το παράδειγμα της Ν. Κορέας αλλά περιορίζονται στις περιπτώσεις πολιτικών που φοβούνται το πολιτικό κόστος, πιεζόμενοι προφανώς από τη χυδαία Αριστερά (συμπεριλαμβάνω και τους liberal Democ-rats των ΗΠΑ) που κοιτάζει να επωφεληθεί της κρίσης. Ακριβώς το ίδιο φροντίζουν να κάνουν και ως σκληροί Κρατιστές επευφημώντας το (κρατικό) σύστημα Υγείας, που τα πήγε τόσο περίφημα, φωνάζοντας για παράλληλες περισσότερες προσλήψεις. Αποφεύγουν όμως να αναφερθούν στην Ελβετία και στο (ιδιωτικό) συστημα Υγείας της που τα πηγαίνει ακόμη πιο περίφημα καθώς είναι 9η χώρα παγκοσμίως από άποψη κρουσμάτων, μαζί με την Ιταλία κατ’ αναλογία πληθυσμού, ΑΛΛΑ έχει μόνο 122 νεκρούς! Οπότε τι να υποθέσουμε εδώ καλοί μου κρατιστές;;; Είτε ότι η θνησιμότητα του ιού ΔΕΝ είναι αυτή που διαφημίζεται είτε ότι το ΙΔΙΩΤΙΚΟ σύστημα Υγείας της Ελβετίας ΕΙΝΑΙ πολύ καλύτερο από τα κρατικά εκτρώματα που θέλετε να συντηρείτε είτε ισχύουν κατά πάσα πιθανότητα ΚΑΙ ΤΑ 2!!! Αλλά για τη θνησιμότητα, με την οποία μας τα έχουν πρήξει κανονικότατα γιατί δεν κοιτούν στο Κρουαζιερόπλοιο Diamond Princess, που αποτελεί ένα κλειστό πείραμα κατά κάποιον τρόπο, αν και με όχι αντιπροσωπευτικό δείγμα καθώς η πλειοψηφία των επιβαινόντων είναι άνω των 60 ετών? Θνησιμότητα μέχρι σήμερα περίπου 1,4%. Αν την αναγάγουμε στον πραγματικό πληθυσμό είναι πολύ χαμηλότερη από 1% επί των κρουσμάτων!
Η αισχρότητα του αντικαπνιστικού νόμου by Giorgos Katerini
Ο αντικαπνιστικός νόμος παραβιάζει το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, ένα απ’ τα τρία βασικά δικαιώματα που αποτελούν το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού. Παραβιάζεται η κυριότητα του ιδιοκτήτη ενός καταστήματος επί της ιδιοκτησίας του. Και όχι μόνο γιατί δεν τον αφήνει να θεσπίσει κανόνες της αρεσκείας του επί του καταστήματος, αλλά και γιατί πλέον του απαγορεύει την κατασκευή έστω μικρού κλειστούχώρου για τη διευκόλυνση των καπνιστών.
Πριν χρόνια οι ιδιοκτήτες υποχρεώθηκαν να χωρίσουν τα καταστήματά τους ή να εγκαταστήσουν ακριβά συστήματα εξαερισμού. Ο νέος νόμος στην ουσία πέταξε αυτές τις επενδύσεις στα σκουπίδια. Επί πλέον έβαλε σε πλεονεκτική θέση τους ιδιοκτήτες καταστημάτων με μεγάλη φάτσα, που μπορούν να βγάλουν πολλά τραπέζια έξω, έναντι αυτών με καταστήματα με μικρή φάτσα.
Όποιος δεν αντέχει τον καπνό ας μην μπει στο κατάστημα. Η είσοδος είναι εθελοντική και γίνεται με γνώση της εντός του καταστήματος κατάστασης. Ο καφές και το ποτό δεν είναι είδη πρώτης ανάγκης. Οι αντικαπνιστές ας αντέξουν και χωρίς αυτά. Προσοχή, δε μιλάω για τις δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί πηγαίνουμε υποχρεωτικά για να κάνουμε τις δουλειές μας, οπότε καλώς απαγορεύεται το κάπνισμα.
Επίσης παρατηρώ πως οι μεγαλύτεροι θιασώτες του νόμου είναι ηλικίας της μάνας μου, οι οποίοι ζήτημα να βγουν μια ή δύο φορές το μήνα για έναν καφέ. Δηλαδή αυτός που δε βγαίνει αποφασίζει τι κανόνες θα ακολουθεί το μαγαζί που βγαίνει και συντηρεί οικονομικά κάποιος άλλος.
Τέλος να πω πως οι ρουφιάνοι που καρφώνουν τους καπνιστές πρέπει να τιμωρούνται, όπως και όλοι οι ρουφιάνοι γενικά. Τώρα ρουφιάνοι για το κάπνισμα, τότε στην Κατοχή καταδότες των πατριωτών στους Ναζί. Ο ρουφιάνος είναι πάντα ρουφιάνος.
ΟΠΟΙΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ
Για το κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης – Σχόλιο του Augusto Pinochet
Το πρόβλημα με τα καθεστώτα τύπου Κίνας είναι ότι δεν οικοδομούνται στη σωστή βάση και αυτή η βάση είναι η ατομική ιδιοκτησία. Μπορεί η Κίνα όλα αυτά τα χρόνια να είχε κάποια παραγωγική πρόοδο αλλά αυτό έγινε με κρατικό σχεδιασμό, με τον καταναγκασμό των εργαζομένων και την παρεμβατικότητα του Κράτους σε μισθούς και επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να παράγεται πλούτος για το Κράτος και τις συνεργαζόμενες με αυτό επιχειρήσεις και όχι για τους Κινέζους καταναλωτές και προς το συμφέρον των Κινέζων παραγωγών. Οι Κινέζοι εργάτες ζουν πιο ελεεινά και από τους μαύρους στην Αφρική. Αυτό οδήγησε σε έναν πληθυσμό εξαθλιωμένο, ο οποίος προστατεύονταν από το κρατικό μονοπώλιο του κινεζικού Κράτους στην περίθαλψη – ένας συνδυασμός που αποδείχτηκε μοιραίος.
Το γεγονός ότι η κινεζική κοινωνία εξαθλιώθηκε τόσο πολύ από την παρεμβατικότητα του Κράτους στην παραγωγή και το γεγονός ότι η κινεζική οικονομία δεν συνέβαλε στην αναβάθμιση των υποδομών και του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας – όπως θα γινόταν εάν η αγορά ήταν ελεύθερη – αλλά συντηρούσε τόσα χρόνια ένα άθλιο κινέζικο ολοκληρωτικό Κράτος, δεν είναι τόσο ξένα αναφορικά με την ελλαδική «πολιτική σκέψη». Αντίστοιχη ανάπτυξη με κρατική παρεμβατικότητα οραματίζονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, πολιτικοί φορείς στην Ελλάδα.
Αυτό το πράγμα δεν δουλεύει. Υπάρχει μια παροιμία που λέει όποιος βαριέται να ζυμώσει 40 χρόνια κοσκινίζει, και άλλη μια που λέει της μικρής τσουτσούς της φταίνε οι τρίχες. Αν δεν αφήσεις τον λαό ελεύθερο να εργαστεί και να παράξει πλούτο για την κοινωνία, αλλά σκέφτεσαι συνέχεια πως θα τον έχεις σκλάβο και θα τον εξουσιάζεις και θα του τα παίρνεις και θα διορίζεις, δεν πρόκειται να φτιάξεις ισχυρή κοινωνία. Μια ζωή θα σου φταίνε οι Αμερικάνοι.
Ο μόνος λόγος που οι αμερικάνοι είναι κυρίαρχοι στον πλανήτη είναι ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα στο παρελθόν είχαν χαμηλή φορολογία. Αυτό έκανε τη γη τους χρυσή. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα στην Ελλάδα: πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια όλους τους πολιτικούς και να απελευθερώσουμε την αγορά, να μειώσουμε στο ελάχιστο τη φορολογία. Ναι, αγοραναρχία παρόμοια αυτής των ΗΠΑ του 19ου αιώνα είναι η λύση! Αλλιώς – ως κοινωνία ψωριάρα – θα πιάσουμε και πανούκλα και θα μας φταίνε συνέχεια οι Αμερικάνοι και οι Εβραίοι και οι λαθρομεταναστες…
Ελευθεριστής 